21 lutego, 2017

Czy apostołowie święcili niedzielę?

Czy tekst biblijny Dz.Ap.20:7 potwierdza święcenie niedzieli?

Jeden z apologetów katolickich, próbuje uzasadnić zmianę przykazania nakazującego święceni szabatu na niedzielę tym właśnie tekstem biblijnym. Przyjrzyjmy się dokładnie temu wersetowi aby właściwie go zrozumieć nie ulegając bałamutnej manipulacji.

Dz.Ap. 20:7 – A pierwszego dnia po sabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy.

Chrześcijanie w pierwszym wieku podobnie jak żydzi (zgodnie z rachubą biblijną) zachowywali szabat od zachodu słońca w piątek do zachodu słońca w sobotę. Powyższy tekst przekazuje nam istotną informację, że chrześcijanie zebrali się na „łamanie chleba” „po sabacie” czyli wieczorem, gdy szabat już zakończył się i nastąpił następny dzień tygodnia czyli niedziela, pierwszy dzień tygodnia.

Jest to zrozumiałe dla chrześcijan święcących szabat jako siódmy dzień tygodnia zgodnie z przykazaniem Dekalogu biblijnego. Rozpoczynają oni uroczyście ten dzień o zachodzie słońca w piątek i kończą uroczystym nabożeństwem o zachodzie słońca.

Niektóre przekłady biblijne relacjonują to zdarzenie następująco: „On the Saturday night, in our assembly for the breaking of bread, Paul, who was to leave next day, addressed them, and went on speaking until midnight.” The New English Bible – (Oxford University Press; Cambridge University Press 1961, 1970)[1]

The New Testament from 26 translation (Zondervan Bible Piblishers)[2] podaje pierwsze zdanie tego wersetu w “The New Testament in the Translation of Monsignor Ronald Knox” – “When the new week began – Knox). („Gdy rozpoczął się nowy tydzień”)sugerując, że zdarzenie miało miejsce na rozpoczęcie nowego tygodnia a więc w sobotę wieczorem po zachodzie słońca.

Werset ten podaje jeszcze jeden istotny szczegół uzasadniający fakt, że zdarzenie miało miejsce w sobotę wieczorem – „przeciągnął mowę aż do północy”. Zwyczajowo nabożeństwa sobotnie czy też niedzielne odbywają się przed południem. Niezbyt zrozumiałym byłoby twierdzić, że nabożeństwo odbywało się w niedzielę przed południem i że apostoł Paweł przedłużył mowę aż do północy. Bardzo długie bo wielogodzinne musiałoby być to przemówienie. Dla przypomnienia powtarzam, że nabożeństwo pożegnalne nie odbyło się wieczorem drugiego dnia po niedzieli, lecz „pierwszego dnia po szabacie”. Tak więc w żaden sposób nie da się wyprowadzić dowodu na to, że w tym czasie dokonano już zmianę wprowadzając w miejsce szabatu niedzielę.

Wyróżnienie w powyższym wersecie słowa „szabat” także podkreśla obowiązującą moc przykazania nakazującego święcenie dnia sobotniego (szabatu). Nie jest to jedyny tekst w Dziejach Apostolskich, uzasadniający fakt, że zarówno Apostołowie jak i pierwsi chrześcijanie zachowywali szabat zgodnie z czwartym przykazaniem Dekalogu.

Oto pozostałe wersety z Dziejów Apostolskich mówiące, że w pierwszym wieku naszej ery nadal zachowywano szabat: 13:42,44; –  16:13;  –  17,2

Pan Jezus proroczym wzrokiem widział zburzenie Jerozolimy przekazując radę swym wyznawcom aby modlili się o to by ich ucieczka z miasta nie wypadła zimą lub w szabat. Mat 24:20 (Samueel Bacchiocchi w swej pracy „Od soboty do niedzieli” podaje, że chrześcijanie święcący szabat schronili się po ucieczce z Jerozolimy w miejscowości Pelli).

[1] The New English Bible ISBN 0 564 00201 I

[2] The New Testament from 26 Translation ISBN 0-310-95505-X